Superwomen!

Biem, daar was hij ineens. Hij sloeg in als een bom!
Op een mooie nazomer dag in oktober, beukte hij erin.
Een Burn-out, helemaal uit het niets, of toch niet helemaal?

Mijn emmer was behoorlijk overgelopen en alles kwam eruit,  ik was emotioneel, kon niet meer alleen met de kinderen zijn, ik sliep slecht, maar was helemaal op.

Al jaren liep ik mijzelf voorbij, want ondanks alle veranderingen, ging mijn drukke leven gewoon door. Alleen moest er steeds meer dingen gedaan worden en kwam ik niet meer tot rust.

De afgelopen vijf jaar was ik
- Verhuisd,
- Afgestudeerd,
- Moeder geworden,
- Aan het werk gegaan als verpleegkundige,
- Nog een keer moeder geworden,
- Een eigen bedrijf begonnen,
- Wijkverpleegkundige geworden,
- Bij de OR gegaan,
- Oh, en daarnaast ben ik ook nog moeder en partner en niet te vergeten, Cynthia.
En ik wilde eigenlijk ook nog afvallen en meer sporten.....

Ik kwam thuis te zitten, helemaal op. Ik kon mij niet voorstellen dat ik zo moe kon zijn, ik bracht Thijs naar school en was daarna kapot. Achteraf denk ik, dat ik er nog net op tijd bij was, want ik kon nog wat functioneren, je hoort nog wel andere verhalen.

Achteraf hoor je van velen: "Je was altijd wel heel druk hé".
Ja, dat ben ik eigenlijk altijd al wel geweest, maar wanneer je moeder wordt, is er nog minder tijd over voor jezelf.

Ik zal nooit echt klagen over het moeder zijn, natuurlijk zijn er wel eens momenten dat het zwaar is. Maar over het algemeen vond ik het best leuk het ouderschap, ik droomde hier al jaren van, maar genoot er niet volop van.

Ik dacht dat ik Superwomen was, want mijn dagen zaten volgepompt met allerlei activiteiten. Hierdoor deed ik alles net niet helemaal, gunde ik mijzelf niet voldoende rust, zette ik vooral van de leuke dingen foto's op social media en voelde ik mij al regelmatig aardig kapot.

Maar dat hoorde er toch allemaal bij? Ik vroeg veel van mijzelf, droomde groot en keek alleen maar naar de toekomst. Want dan zou alles nog beter, mooier en leuker worden, toch?

Als je de diagnose Burn-Out krijgt en je er dingen over gaat lezen, valt het op dat er veel mensen  in mijn leeftijdscategorie kampen met een Burn-Out.
Is het een trend, een mode ziekte, of een generatie probleem? Vragen we teveel van onszelf, verwacht de rest van de wereld dit van ons, of worden we beïnvloed door social media?

Ik denk dat het een opeenstapeling is van veel facetten, een Burn-out ontwikkeld zich niet van de ene op de andere dag. Er gaan jaren overheen, waarin je over je eigen grenzen gaat, jezelf te weinig rust gunt en maar door gaat. Daarnaast kunnen er zoveel andere psychische gebeurtenissen en denkbeelden of zelfs diagnoses hierin meespelen.

Ik moest rust vinden, in mijzelf, in mijn leven en in het gezin.
Het betekent niet dat ik straks alleen maar op mijn kont ga zitten, maar het betekent dat ik balans moet gaan vinden. Niet meer 10 ballen omhoog willen houden, maar misschien maar 3. Want jongleren met drie ballen is al moeilijk zat. We zitten nog volop in de tropenjaren, die al een opgave op zich zijn, en ik heb er amper van kunnen genieten. Ik keek mijn kinderen naar school, zodat ik mijn dromen waar kon maken. Maar die kleintjes zijn maar één keer zo klein, dus tijd om daarvan te genieten.

Mijn Burn-out gaf mij ook inzicht in mijn social media gebruik, want waarom plaats ik zoveel berichten? Waarom wil ik laten zien dat het allemaal zo goed verloopt? Omdat ik dacht dat ik Superwomen was? Want ben je een Superwomen wanneer je 1000 en 1 dingen tegelijk kunt doen?
Moet je als hoogopgeleide vrouw, ook heel veel uren werken, wanneer je moeder bent geworden?
Moet je alles uit het leven halen, moet alles groter en mooier? Terwijl je ook kunt genieten van de kleine dingen in het leven?

Een paar maanden geleden had ik gezegd, dat ik vond dat ik op mijn niveau moest werken, minimaal 24 uur per week, daarnaast nog nevenactiviteiten op werkgebied en een eigen bedrijf opzetten. Want het is toch zonde voor al die jaren studeren, om onder je niveau te werken?
Er zullen ongetwijfeld mensen gaan steigeren bij deze uitspraak, maar mogen ouders gewoon genieten van hun kinderen? Ze die basis geven, waardoor ze in de toekomst als zelfverzekerde personen in de maatschappij stappen.

Social media geeft sowieso vaak een vertekend beeld van mensen hun levens, veelal is het rozengeur en maneschijn, wordt niet gesproken over verdriet of uitputting. Laten we vooral niet zeuren, dat doet men wel op Twitter. Gelukkig is niet iedereen zo beïnvloedbaar door social media als ik, maar het is voor mij wel een Eyeopener geweest.

Verder heb ik geleerd "Nee" te zeggen, niet omdat het moet, maar omdat ik eerst nadenk voordat ik iets toezeg. Ik ben altijd wel enthousiast, zei gauw "Ja", maar moest achteraf afzeggen, of bedacht een smoes. Nu zeg ik: "Ik denk er even over na". Zodat ik bewust mijn keuzes maak, dat kan ook nee zijn, zonder er een smoes voor te hoeven bedenken. Ik denk aan mijzelf, dit is niet egoïstisch, maar uit eigenwaarde. Ik mag er zijn, mijn mening mag er zijn, ik mag vragen stellen en ik mag ook om hulp vragen. Dit is niet dom, of verkeerd, maar het levert juist heel veel op.

Inmiddels zit mijn therapie er bijna op (ook zo'n taboe, ik ging naar een psycholoog, ik raad het iedereen aan, doe het ook eens, geeft je hele heldere inzichten over jezelf).
Ik ben weer wat uren aan het werk, als verpleegkundige, weer lekker op route. Over een maand hoop ik weer gere-integreerd te zijn voor 15 uur per week, dit zijn dan ook mijn nieuwe contracturen (en 3 uur per week OR). Daarnaast kan ik nu geregeld mee met uitjes van Thijs zijn school en breng ik bijna elke dag mijn kinderen naar school. Kunnen er weer kinderen bij ons komen spelen na schooltijd en kunnen we in de weekenden heerlijk rustig om keutelen in huis.

Mensen zeiden mij toen ik thuis kwam te zitten: "Het klinkt nogal cliché, maar je komt er sterker uit!"
Nou, tot nu toe is dit cliché meer dan waar.

Littekens

Ieder mens is anders, ik ben een geval apart.
Ik groeide op in een 'normaal' gezin. Mijn vader werkte in de koekjesfabriek, mijn moeder was thuis kapster. We woonden de eerste jaren van mijn leven in een heerlijk buurtje in Leeuwarden. Gewoon lekker modaal.

Op mijn 4e ging ik naar de basisschool, ik was er wel aan toe, ik was een sociaal en kletsgraag meisje. Sinds jonge leeftijd heb ik alleen eczeem, vooral aan mijn handen. Mijn ouders zijn met mij naar allerlei artsen (regulier en alternatief) geweest. Maar in mijn basisschooltijd, was de eczeem heftig aanwezig. Best wel vervelend en pijnlijk, maar gelukkig groeide ik er rond mijn puberteit aardig overheen.

Ik heb altijd wel vriendinnetje gehad op de basisschool, ik werd uitgenodigd voor kinderfeestjes en hoorde er wel bij. Alleen wanneer we hand in hand moesten lopen, werd er gezegd dat ik vies was. Ja, dat weet ik nog als de dag van gisteren. Kinderen zijn hard, zeggen de waarheid. Ik heb er verder geen last van gehad, maar herinneren doe ik het me wel.

Toen ik een jaar of 8 was verhuisden we naar een andere wijk, een multiculturele wijk. Ik startte in de klas die als 'lastig' omschreven werd. Ja, lastig dat was het. Twee rellende broers en een groep zusjes en nichtjes, die iedereen tegen elkaar opstookten. Voor het eerst van mijn leven wilde ik niet naar school. Ik werd gepest, verbaal en fysiek. Na de gymles escaleerde het zelfs een keer. Ik werd in elkaar geslagen in de kleedkamer, vanaf dat moment was er een juf aanwezig in de kleedkamer. Ook werd ik meerdere keren in de brandnetels gegooid. Ik werd ook uitgescholden omdat ik vies was, waarom? Omdat ik varkensvlees at.

Mijn ouders hebben altijd achter mij gestaan. Ik vertelde niet direct dat ik gepest werd, maar mijn moeder had het al snel door. Ik was steeds vaker 'ziek', met name op de dagen dat we moesten gymen. In de kleedkamer mocht namelijk de meester niet komen, dus hadden de meiden vrijspel.
Zo fijn, dat mijn ouders dit gezien hebben, dat het hun opviel dat ik niet lekker in mijn vel zat.

Het pesten bleef doorgaan en gesprekken op school haalden niks uit. De school zag het en deed zijn best, maar er was geen andere oplossing. Na twee jaar ging ik terug naar mijn oude school.

Ook daar waren wel eens relletjes, maar dat hoort erbij toch? Op een bepaald moment kon ik doordringen tot de 'stoere' kinderen en begonnen we stiekem te roken. We waren zo'n 12 jaar oud (misschien zelfs 11). Maar voelden ons super stoer met een pakje Camel met 10 sigaretten (toen regelden we die dingen nog met gemak).

Op de middelbare school ging het eigenlijk best oké, Ik rookte nog steeds, dus ik was superstoer.
Eigenlijk waren we super onzeker, maar ons schilletje begon te komen. Lekker stoer doen en ondertussen nog heerlijk kinderlijk naar het leven kijken.

Maar ik was ook behoorlijk gegroeid in de puberteit, helaas niet in de lengte, maar vooral in de breedte.
Daar kwamen natuurlijk ook best wel reacties op. Ik was best wel op mijn hoede voor pesterijen, maar hield me het eerste jaar best kraning.
Toen er in de tweede klas een jongen in de klas kwam, die van een andere school was gepest. Die mij begon te pesten, knapte er iets. Voor het eerst deelde ik een tik uit, Het was meteen daarna gedaan met het pesten. Daarna deed ik dat ook nooit meer. Ik heb namelijk een hekel aan ruzie, maar ik was hem zat.

Daarna kwam het in een rustig vaarwater. Ik begon wel te snappen waarom mensen pesten. Het is onzekerheid, het afleiden van hun eigen onzekerheden, door een ander in een kwaad daglicht te zetten. Pesters hebben soms niet eens door wat ze aanrichten, maar hebben vaak zelf ook een enorme rugzak. Ik zal niet zeggen dat, dat het goedmaakt. Maar het heeft mij wel geholpen om het te verwerken.
 Ik koos er alleen voor om dan maar over te gaan op zelfspot. Dan was ik de opmerkingen maar voor.

Toen ik bleef zitten in de 2e klas, was ik helemaal superstoer en was het pesten eigenlijk helemaal klaar. Het vertrouwen van school in mij, was wat anders. Een makkelijke leerling ben ik nooit geweest. Een clown, een kletser, snel afgeleid, geen harde werker, slecht in het maken van huiswerk (lees doet het nooit!). Ik vond heel veel vakken niet noodzakelijk of interessant en was drukker met de clown uithangen in de klas.

Ik zakte van havo naar VMBO Kader, want ik moest maar wat met mijn handen gaan doen. Uiteindelijk haalde ik met twee vingers in mijn neus, zonder ook maar huiswerk te doen, mijn diploma. Ging een MBO opleiding volgen en deed uiteindelijk de HBO-V.
Daar kwam hetzelfde wel weer naar boven, ik moest mijn best gaan doen en dat was ik niet gewend. Gelukkig was ik iets volwassener geworden en overtuigd van het feit dat ik dit wilde.
Wat mij wel duidelijk werd in die tijd, is dat ik meer kon dan men van mij dacht. Echter mijn vertrouwen was beschadigd, doordat ze mij op mijn eerste middelbare school hadden onderschat.
Ik heb regelmatig gedacht, ze zouden mij nu eens moeten zien! 

Tijdens mijn ziekenhuis stage, werd ik weer met mijn neus op de feiten gedrukt. Ze lieten mij doormodderen en uiteindelijk op mijn eindgesprek kreeg ik ineens de wind van voren. Mijn stagebegeleider  van school (die mij 3 keer ontmoette) vond dat ik psychische hulp nodig had.
Want ik had een soort faalangst ontwikkeld, ik had nooit geleerd om te leren en enorme boekwerken/ verslagen te schrijven.

Ik kreeg hulp en al snel kwamen we tot de kern. Mijn pest verleden had wat littekens achter gelaten. Ik kreeg EMDR en leerde omgaan met mijn onzekerheden en vond handvaten om mijn opleiding af te ronden.

Nog steeds ben ik best onzeker, ik heb een schilletje die soms iets heel anders doet denken. Maar eigenlijk voel ik me soms nog dat meisje van 8. Ik kan slecht tegen kritiek, wil graag aardig gevonden worden. Dat zag je ook best wel terug in mijn social media gebruik. Leuke berichten delen, mijn perfecte leven delen. Mij druk maken over die likes en reacties, want als ik genoeg krijg, doe ik mee.

De laatste tijd besef ik mij, dat dit niet het belangrijkste is. Ik probeer te genieten van het hier en nu. Ik kan niet door iedereen aardig gevonden worden. Ik ben inmiddels wijkverpleegkundige en moet tegenwoordig ook wel knopen door hakken in mijn werk. Ik moet moeilijke gesprekken voeren, waar ik best tegenop kan zien. Maar wat geeft het een kick, als dit positief uitpakt. Ja, ik ben nog dagelijks onzeker over mijn uiterlijk en wat mensen van mij vinden. Soms denk ik aan de puber die ik was toen ik 16 was, ik viel toen 20kg af,  want ik had en heb overgewicht. Inmiddels ben ik zeker zwaarder dan voor mijn allereerste afvalpoging. Was ik maar nooit aan dat afvallen begonnen ;)

Ben ik ongelukkiger dan toen ik 16 was? Nee, zeker weten niet. Ik heb een superknappe, superleuke en lieve man en twee schatjes van kinderen. Ja, ik ben niet normaal, maar dat is niemand. Ik ben Cynthia van der Veen en ik ben best wel heel erg gelukkig. Ik heb mij ontwikkeld, boven de verwachting van sommige mensen
. Die niet mijn talenten, maar alleen mijn tekortkomingen hebben gezien. Ik heb altijd keihard gewerkt, heb mijn eigen opleidingen bij elkaar gewerkt. Ik ben een werkende moeder en probeer er ook nog leuk uit te zien voor mijn man (die mij overigens in een pyjama ook erg leuk vindt).

Ik denk bij het schrijven van deze blog ook aan mijn kinderen. Ze gaan inmiddels ook naar school, Thijs al echt naar de basisschool. Ik hoop dat hen het pesten bespaard blijft, dat ze vriendjes maken en uitgenodigd worden voor verjaardagsfeestjes. Dat ze mogen zijn wie ze zijn en dat ze anderen ook in hun waarde laten. Ik moet er niet aan denken, hoe mijn ouders zich gevoeld hebben, toen ik zo gepest werd. Ik ben zo blij, dat ze mij van die school af hebben gehaald. Ik hoop dat mijn opvoeding bijdraagt in het feit, dat mijn kinderen geen pesters zullen worden.
Dat ik er ook voor mijn kinderen kan zijn, wanneer zij niet lekker in hun vel zitten en dat ze dit met mij durven delen.

Mijn ouders hebben mij een hele veilige basis gegeven, ze hebben mij altijd gesteund in mijn keuzes en ik weet dat ze er altijd voor mij zijn.

Pesten, het heeft mij onzichtbare littekens opgeleverd. Maar ze worden langzaamaan steeds lichter.

Stuctuur

Eigenlijk vaar ik best goed bij structuur, maar door mijn impulsiviteit ben ik nogal een sloddervos.
Ik kan op een maandagochtend beginnen met het opruimen van de keuken, ondertussen besluiten dat ik de planten nog moet water geven, dit ook meteen doen. Halverwege bedenk ik dat ik nog moet strijken, de zolder op moet ruimen. Eind resultaat: Alles is half af en de bende is nog groter dan 's ochtends.

Oké, ik heb misschien wel gestofzuigd, maar verder is niets af. Dirk-Jan komt thuis en denkt dat ik geen fluit heb uitgespookt, ik ben verbaasd dat hij niet ziet dat ik uiteindelijk wel heb gestofzuigd (Is het gestofzuigd? stofgezogen? of gestogzogen?)

Dirk-Jan snapt dat niet, dat ik dingen niet afmaak, hij is namelijk een typisch geval van een OCS'er. Obsessief compulsieve stoornis, hij heeft een enorm gevoel voor routines en structuur. Ik noem hem ook wel gekscherend mijn autist, omdat hij alles doet in routines en van de leg is als hij die niet doet.
Dirk-Jan heeft van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat routines, zijn auto is zo ingedeeld, dat hij elk schroefje kan vinden, zijn portemonnee heeft een vaste plaats. Hij raakt van de leg, wanneer ik iets verplaats in huis.

Ik vind dat soms best vervelend,want ik heb geen structuur en vind het ook stom, dat hij wanneer hij thuiskomt niet direct aan tafel kan gaan zitten, maar eerst alles op moet ruimen.
Toch is het best handig, hij is eigenlijk nooit wat kwijt (behalve wanneer ik het 'opruim'.)
Alles heeft een vaste plaats en hij ruimt alles meteen op, dit moet hij ook van zichzelf, anders heeft hij geen rust.

Wanneer de kinderen op bed liggen, plof ik op de bank. Zo, nu is het me-time en doe ik niks. Die vaatwasser komt morgen wel, lunch klaarmaken? kan morgenochtend wel.
 Dat betekend dus dat ik soms tegen troep aankijk, onrustig word, maar toch te lui ben. Daarnaast heb ik de volgende ochtend stress van alle dingen die nog moeten gebeuren. Stress in huize van der Veen, kinderen onrustig, reageren op onze stress. Daarnaast te laat van huis vertrekken en dus langer doorwerken.
Dan wil ik weg, natuurlijk, dan zoek ik ook nog mijn autosleutel, headset, waterfles of werkjasje.

Eigenlijk zou ik Dirk-Jan zijn structuur over moeten nemen. Structuur geeft houvast, rust en zorgt ervoor dat we relaxter worden. Dus vanaf morgen vandaag, want morgen begint de werkweek weer, gaan we werken met een planning. Duidelijk inplannen wie wat doet, afspraken, school en werktijden, uitjes, sport en zwemles en duidelijk inplannen van  rust momenten, een balans zoeken.

 Dus wanneer de kinderen op bed liggen, de lunch voor de volgende dag voorbereiden. Tassen en bakjes klaar, zodat we snel de deur uit kunnen. Kleding voor de volgende dag klaarleggen, inclusief sporttassen.

Na het eten doet één van twee de kinderen in bad (dat is niet dagelijkse kost, maar wel regelmatig, wanneer ze echt te vies om aan te raken zijn ;-) ) De ander haalt een stofzuiger door de keet en doet de vaatwasser. De kinderen ruimen ook eerst hun speelgoed op, voordat ze naar boven gaan. Want een opgeruimd huis betekend rust in het hoofd. Dat betekend ook dat we de komende tijd ook verder gaan ontspullen (overbodige rommel verkopen of bij de kringloop brengen en ook niet teveel nieuws aanschaffen). Minder spullen, betekend meer ruimte en plek voor vaste plaatsen in huis.

De komende weken gaan we wennen aan ons nieuwe ritme. Thijs gaat vijf dagen per week naar de kleuterschool, Iris twee ochtenden naar de peuterschool. We gaan de komende weken kijken hoe dit verloopt en hoe we deze momenten soepel kunnen laten verlopen. Vanaf januari 2017 wil ik ook op mijn vrije dagen meer tijd inplannen voor Zorg en Dragen.

De komende tijd ga ik ook een planningsbord maken (mogelijk met wat picto's oid), maar ik moet eerst mijn andere projecten afmaken. Ik heb namelijk eerst nog het volgende in de planning:
- Verfprojecten kamer Iris
- Iris haar kamer omtoveren naar een peuterkamer
- Planbord maken
- Dan ook de hele gang maar wat oppimpen
- Dan de volgende verfprojecten.....

Genoeg in mijn snelkookpan hoofd dus. Maar binnenkort eerst maar wat stoom afblazen oa in de Sauan en tijdens een weekend op Texel.......

1001 sloten tegelijk

De mensen die mij een beetje kennen, weten dat ik altijd bezig ben. Ik heb namelijk geen rust in mijn gat. Dit heb ik van mijn moeder geërfd, wij bruisen van ideeen. Het eerste wat mijn kinderen deden toen ze konden lopen, was hun jas pakken, met de boodschap, waar gaan we vandaag heen?

Je zou kunnen zeggen dat er een reden achter zit, voor de onrust in mijn hoofd. In mijn familie komt ADHD en hoog sensitiviteit voor, dus mogelijk dat ik hier ook wat van heb meegepikt. Echter ik heb er nooit een arts of psycholoog op losgelaten, dus we laten dat maar even in het midden. Mijn alwetende masseuse zei laatst: 'Het zou zo kunnen zijn dat je hoog sensitief bent, bekijk het als een karakter eigenschap, je wilt gewoon alles uit je leven halen.'

Ik wil inderdaad alles meemaken, erbij zijn, op de hoogte blijven van al het nieuws en mij geen moment vervelen. Hierin maak ik best vaak impulsieve beslissingen. Ik zie iemand borduren en denk, he, dat is leuk, dat kan ik ook wel, laat ik eens een pakket bestellen. Het gaat voorspoedig, maar dan raakt de draad in de knoop. Dit gebeurd niet een, maar 3 keer. Ik gooi het werkje in de kast en uiteindelijk beland hij in de container.

Zo ging het ook met:
- de naaimachine, na een korte cursus (waarbij ik een simpele rok fabriceerde) kocht ik tassen stof op de stoffenmarkt. Ik heb laatst een hele stapel bij mijn ouders gebracht.
- Pinterest, je bruist van ideeen, gaat aan de slag, het duurt 10x langer dan verwacht, het resultaat is lang niet wat je verwacht. Dus je pint, maar maakt niks.
- Kringloop aankopen, leuke kastjes, maar hebben een likje verf nodig.Dat is toch maar een uurtje werk? Ja, maar je moet tussendoor wachten, voordat de verf droog is. Momenteel heb ik 5 of 6 projecten staan en die gaan ook eindelijk af.

Mijn hoofd gaat van hort naar her, ik zie iets leuks of interessants en verlies mezelf daar dan weer in. Om er vervolgens achter te komen dat het toch: tegenvalt, meer werk is, dan verwacht ik mijn interesse weer snel verlies.

Op dit moment begin ik steeds meer dingen te beseffen. Jarenlang kon ik deze onrust wel behappen. Ik doe vanaf mijn 16e regelmatig (wanneer mogelijk) een middagdutje, dan kan ik weer tegenaan. Daarnaast kan ik soms echt wel een dagje, gewoon doelloos voor de tv hangen.
Ik kon wel bijtanken op mijn vrije dagen, maar dat lukt nu wat minder goed met een gezin. 's avonds moet het huishouden op orde komen en schieten die projecten er ook nog wat bij in.

Maar ik maak nu een planning, wat wil ik doen (realistisch!!!), wat heb ik gedaan, een project afronden voordat ik met de andere stop en me-time inplannen. Ik fladder nog steeds regelmatig,  bijvoorbeeld wanneer ik een mooi pand zie, met een supermooi woonhuis erbij, gaat mijn fantasie tekeer (Zorg en Dragen de winkel ed). Dromen, die gewoon niet realistisch zijn, op dit moment. Ik heb de energie gewoon niet en ik wil wel goed werk leveren. Je moet soms keuzes maken.

Er komt wat rust op ons adres, Thijs gaat naar school en vanaf volgende week gaat Iris naar de peuteropvang. Woensdag ochtend word dus Cynthia-Tijd. H
oe ik die tijd in ga delen? Dat is nog een beetje zoeken, ik streef naar sporten en relaxen, maar ik moet hierin wel weer mezelf bewaken. Een draagconsult is zo gepland op deze ochtend.

Die vermoeidheid? Dat komt wel goed, rust, grenzen stellen, nadenken voordat ik wat doe en voor mezelf zorgen. Want als het goed gaat met mij,  dan merk ik dat ook bij de kinderen. Sommige keuzes doen pijn, want mijn hart ligt bij Zorg en Dragen, maar meer tijd investeren is momenteel niet haalbaar. Mijn tijd komt nog wel.

Een ding is zeker, het verwijderen van alle sociale media op mijn telefoon geeft me al zoveel meer rust. Helemaal verwijderen doe ik het niet, want ik wil nog wel wat op de hoogte blijven. Maar het zorgt ervoor dat ik een stuk minder stoorzenders in mijn hoofd heb!

Geen bereik

Twee weken vakantie in Tsjechië. In de middle of nowhere.Geen bereik, geen wifi, geen 3G of 4G mobiel internet. Toen we het huisje boekte, zou er wifi aanwezig zijn, helaas er ging iets mis. Ik had twee weken geen internet.

Ik leefde in mijn telefoon, we waren vergroeid. Mijn dagelijkse routine begon 's ochtends op het toilet, met mijn mobiel en eindigde 's avonds voor het naar bed gaan. Ik spreek in verleden tijd, want tijden veranderen.

De week voor onze vakantie, begon ik te minderen. Mijn telefoon deed ik rond 21.00 uit en ik liet hem soms thuis of in de auto, wanneer ik op visite ga. Eigenlijk best wel fijn, weer een beetje sociaal, niet bezig zijn met likes, hartjes of fotomomenten die ik moet delen.

Aangekomen in Tsjechië probeerde ik toch (stiekem) of ik geen 3G of 4G mobiel internet kon krijgen, maar het mocht niet zo zijn. Dus verplicht geen bereik. Telefoon dus alleen voor apps die zonder internet werken (weinig dus).
Batterij die het langer dan een dag volhoudt, zo nu en dan van de kast, om een foto te maken.

Soms had ik wifi, in de supermarkt, dan kon ik even social media bijtanken. Want ik had toch wel afkick verschijnselen. Om de dag deden we boodschappen, op mijn verzoek, zodat ik een uur op wifi kon. Ik had dat nodig, eigenlijk miste ik vrij weinig. Een paar appjes, een paar mails, Facebook updates zijn er genoeg, maar ik had niet het gevoel dat ik iets miste.

Ik genoot tijdens de vakantie van mijn gezin, las een enorme stapel boeken en tijdschriften, ging aan de slag in een puzzelboek.
Ondertussen dacht ik na, hoe wil ik dat straks in Nederland weer gaan doen? Hoe ga ik mijn online tijd beperken? Hoe laat ik mij niet steeds afleiden door sociale media? Hoe belangrijk zijn die likes?

Thuis aangekomen ging ik weer gewoon door met waar ik voor mijn vakantie gebleven was. Dus die telefoon was weer aan mijn hand vergroeid. Ik was zo uitgerust en fris, maar na 4 weken was ik weer moe, heel moe.
Hoe dat komt? Ik ben te druk!

Want naast mijn social media verslaving, werk ik 27 uur per week (en vaak nog wat extra uurtjes) ik ben ook  nog moeder, vrouw van en oh ja, ik heb een eigen bedrijfje. Vol ideeën kwam ik natuurlijk thuis. Die ideeën moesten ook meteen uitgewerkt worden, want Rome is ook in één dag gebouwd.

Het kwartje viel, vorige week na een blog van mijn nicht Chantal, ik moest gewoon Cold Turkey afkicken. Apps van mijn telefoon, even geen Facebook, snapchat, instagram. Pinterest liet ik nog wel op mijn telefoon staan en mijn mail ook.

Inmiddels heb ik een week geen social media gedaan. Pinterest heb ik gisteren ook van mijn mobiel gehaald, want ik heb nu genoeg DIY inspiratie en het huis gaat de komende tijd toch niet in een volledige make-over. Heb ik het gemist? Nee, eigenlijk niet!

Hoe ga ik het nu doen? De apps komen op de tablet te staan, maar die staat zeer weinig aan. Dus ik plan zo nu en dan een sociaal uurtje in. Dat betekend ook dat ik minder bereikbaar ben voor mijn bedrijf Zorg en Dragen?!

Ik ben zeker nog bereikbaar, maar via whatsapp, e-mail en door te bellen. Maar ik heb ook een knoop doorgehakt. Ik ga zeker weten door met Zorg en Dragen, maar ik doe even geen promotie, beurzen, markten enzo. Ik werk op afspraak en zal in mijn agenda ook zeker ruimte vrijhouden voor consulten, maar ik moet prioriteiten stellen.

Hoe de blog begon over mijn social media gebruik, zo eindigt die met een persoonlijke bekentenis. Ik ben Moe, heel moe. Dat komt oa door mijn verslaving, Maar ook door alles wat ik wil, ik focus mij op teveel dingen (bedankt Margriet, dat je het mij hier weer bewust maakte).  Binnenkort ga ik ook een weekend even helemaal bijkomen op Texel, ik heb er nu al zin in.

Om te bereiken wat ik wil bereiken, doe ik nu een stap terug.

Wil je me spreken? Doe me een sms, whatsapp, e-mail of bel me gewoon!

Later!

Speen leed

Thijs wordt bijna 4, maar is enorm verknocht aan zijn speen. Naast Woezel (met de dunne nek) moet speen altijd present zijn, anders kan meneer niet slapen.

Ja, hij is bijna vier. Ja, eigenlijk zou hij zonder speen moeten, maar......
- Wij zijn luie ouders,
- Hij gaat bijna naar school, dus er komt een grote verandering aan,
- Hij slaapt echt slecht zonder speen en wij dus ook.....,
- Hij reguleert zijn emoties met zijn speen,
- Ik heb ook tot mijn 19e duim gezogen :O (Nee, ik heb geen beugel gehad, ik was niet om te kopen om te stoppen, zelfs niet met kaartjes voor de Backstreet Boys en Ja, ik had dus al verkering met DJ toen ik nog op mijn duim zoog).

Het wordt dus echt tijd dat die speen weggaat......

Eigenlijk zijn we ook helemaal klaar met dat ding, constant is speen kwijt. Iris legt hem netjes in haar bed, wanneer ze uit bed gaat, Thijs sleept ermee door huis.
We vonden hem al eens achter het bed, tussen de rand van het bed, in de pot, in de badkamer, op de trap, onder ons bed en ga zo maar door.

Tijdens de vakantie was het ook weer raak. De eerste avond, we hebben 13 uur gereden, wat eigenlijk best wel goed ging. Alles geïnstalleerd, boodschappen gedaan, wat gegeten. Dus BEDTIJD!! (dus papa en mama tijd!)

We doen ons normale ritueel, pyjama aan, tanden poetsen, wat spelen, verhaaltjes voorlezen, knuffelen en dan op bed! Maar nee dus, SPEEN WEG!!!

Wat een ellende, 20.30 in Tsjechië, geen reserve speen, moe, overprikkeld, maar op zoek naar een speen. NET WAS HIJ ER NOG!

DJ zegt: 'Nou dat was de speentijd, tijd om af te kicken.' Ik denk aan de nacht die komen gaat.....

Ik zoek verder, zo'n 30 min zijn we aan het zoeken, ineens duikt hij op, in ons bed, tussen de naad.

Die speen moet weg! Maar wanneer is het juiste moment? Na de vakantie gaan we ermee aan de slag....

Ik dacht dat dit het einde zou zijn van mijn blog. Maar gisteravond, in Tsjechië, ging speen kapot. Hij beet er zomaar een gat in. Nog even deed hij zijn best om hem toch nog te gebruiken, maar het werkte niet. We vertelden hem, dat er in Nederland geen nieuwe speen zou komen. Om 21.00 gingen we rijden, op weg naar huis. Speen bleef naast hem liggen en hij sliep, de hele nacht.

Vanmiddag deed hij een dutje, zonder speen. We maakten de afspraak dat speen nu definitief de container in ging (hij deed dit zelf en zei: 'als we reserve speen nog vinden, gaat die ook weg' Ja, reserve speen is dus ook zoek :S). Hij krijgt maandag TWEE! Hotweels auto's van ons en dan is het klaar. We zijn van de speen af......

Ik ben nog steeds een beetje bang voor vannacht, maar ik denk dat mijn kleine jongetje groot wordt!

Peuter en Kleuter dragen

Regelmatig krijg ik de vraag: 'Draag jij je kinderen dan nog?'
Wanneer ik dan met : 'Ja', antwoordt, volgt al snel de vraag: 'maar je oudste toch niet meer?'


Ja! ook Thijs wordt nog gedragen. Geen hele wandelingen meer, maar zeker nog op de lange stukken wordt hij gedragen. Waarom kiezen wij ervoor om onze kinderen ' nog' te dragen.
1. Dragen is fijn, kinderen zijn lekker dicht bij je. Ik word lekker geknuffeld en soms gekieteld in mijn nek.
2. Andere kinderen van de leeftijd van onze kinderen, zitten ook nog wel eens in een buggy. De kleine beentjes houden het gewoon nog niet altijd vol om zo lang te lopen.
3. Ik merk dat Thijs nu weer in een enorme groeispurt zit, hij eet als een bootwerker en heeft zijn middagslaapje echt nodig. Prima, hij is een heel energiek mannetje, dus dan heb je ook je rustmomenten nodig.
4.Iris slaapt in een drager of draagdoek wel, maar in een buggy niet. Wanneer ze in een buggy zit, kan ze zich minder goed afsluiten van de omgeving, waardoor ze zich niet toegeeft aan haar slaap. 5.Dragen in een drager of draagdoek is zoveel fijner dan op je rug, nek of arm tillen van je kind.


Ik merk dat veel mensen het dragen daarmee ook vergelijken, maar dat zou ik niet te doen.
Dragen in een draagdoek, zorgt ervoor dat het gewicht van je kind over je lichaam wordt verdeeld en daarnaast zorgt de stof (soms meerdere lagen) ervoor dat je het gewicht nog minder hoeft te dragen.


Tijdens koningsdag, maar ook bij ons uitstapje naar de Apenheul afgelopen weekend, zag ik menig ouder met zijn kind op zijn arm/nek of rug slepen. Ik weet uit ervaring, dat wanneer ik een drager of draagdoek vergeet, hoe zwaar dit is! Voor ons is peuterdrager, de aanschafprijs al meer dan waard geweest.


Ja, mijn kinderen kunnen dus prima lopen! Maar, wanneer dat even niet lukt, maken we het ons allemaal zo makkelijk mogelijk!